Project Europa
2016
Ik krijg de vraag, vanuit Zevenaar of ik mee wil doen aan een kunstexpositie in Weilburg. Weilburg en Zevenaar zijn sinds 1966 in een stedencontact met elkaar verbonden.
Het thema was Europa.
In eerste instantie voelde ik er niet zoveel voor, omdat het ook ongeveer 5 dagen ter plekke werken inhield en dan logeren bij mensen uit Weilburg. Uiteindelijk, omdat zoiets je toch weer verder brengt en inspireert heb ik ja gezegd. Per kunstenaar kregen we 60 euro aan materiaal vergoed.
We waren met 5 kunstenaars uit Zevenaar en omgeving.
Er waren geen beperkingen qua materiaal of grootte. Uiteindelijk zouden alle werken, ook werken uit Privas, Frankrijk en Tortona, Italie,( waarvan ook kunstenaars in Weilburg zouden werken aan hetzelfde thema) naar de andere steden gaan. Zevenaar, Tortona en Privas.
Daarna zouden de werken terugkomen.
Helaas heb ik niets op papier laten vastleggen. Maar of het dan beter gegaan zou zijn??
Omdat ik nogal groot werk en ik er een gevoel bij moet krijgen wat niet in 3 dagen komt (2 reisdagen), was ik al enkele maanden eerder begonnen.
Ik had 28 landen van papier gemaakt en 222 mensen in allerlei kleuren. Elke kleur symboliseerde een land.
Het waren nog individuele onderdelen.
Eenmaal in Weilburg heb ik er een geheel van gemaakt. Ik heb alle landen aan elkaar verbonden, als 1 Europa. Engeland hing er toen nog een beetje bij. Nederlanders heb ik in Italië, Engeland, Polen, Duitsland en allerlei andere landen geplaatst. Polen ook weer op allerlei landen, en zo ook mensen uit andere landen. Sommige meer op hun eigen land, andere meer verspreid.
Vanaf Brussel kwamen lijntjes naar Straatsburg. Lijntjes die er wel lopen… maar eigenlijk weet ik er niet zo heel veel van. Maar wie wel?? Wie houdt zich er mee bezig. Als we er iets over horen is het dat het allemaal heel veel geld kost, en dat men het niet eens is.
Toen mijn werk eenmaal klaar was, vond men het wel onhandig groot. Maar zoals afgesproken zou de organisatie zorgen voor vervoer.
In eind 2017 kwam het naar Zevenaar, daar was het in een kast gelegd, bij de Volksuniversiteit, op de zij en helemaal niet meer als origineel. Men was er erg respectloos mee omgegaan. Het ging me erg aan het hart.
In overleg heeft het Stedencontact gezorgd voor een kunststof kubus van 80x80x80 cm. Samen met mijn zoon heb ik heel Europa zorgvuldig in elkaar gedrukt en in de kubus gestopt. Een glazen kooitje.
Best een bijzondere verandering.
Het werk heeft tentoongesteld gestaan in Hal 12. Het stond er bijzonder bij en ik was er trots op. Samen met de andere werken met het Thema Europa was het een goede expositie.
Na dit weekend ging het op pad naar Italië en Frankrijk. Toen deze exposities begin 2019 voorbij waren zou het werk terug komen.
Ik wilde het insturen voor de zomerexpo, maar had een voorgevoel dat het waarschijnlijk niet op tijd terug zou zijn. Ik moest de mogelijkheid laten varen. En inderdaad.. ze waren mijn werk vergeten, toen de andere terugkwamen. De keer erop dat ze bij elkaar kwamen, paste het niet in de auto.
Dus.. nog maar wachten. Inmiddels 2020. Geen werk nog. Tja het zou opgehaald moeten worden.
Ik heb aangegeven dat je dat prima door een vervoerder kunt laten doen. En zo is het gegaan.
Half september werd het werk bij me op de oprit gezet. Niemand had er over nagedacht dat je een kunstwerk moet inpakken voordat je het vervoerd. De mooie transparante kubus was gekrast, bestikkerd, een zijde met een grote scheur er in en de onderkant lag op de bovenkant, wat inhoudt dat de mensen bloot lagen, open op de pallet
Wat een verschrikking. Wat een ervaring. Ik heb meteen gereageerd en mijn ongenoegen uitgesproken, maar tja… niet verzekerd. Ook vanuit Privas, of de organisatie geen sorry. Uiteindelijk werd me een nieuwe kunststof kubus aangeboden, maar de energie is er uit. Het werk heeft zo’n andere lading gekregen!
De kubus heb ik niet aanvaard. De kosten die het met zich mee zouden brengen wel. Ruim 300 uur werk, 5 dagen van huis, en niet de fijnste dagen, een hoop emotie, een kapot werk op je oprit.
Ik moet het loslaten.
Van half september tot vandaag heeft het onder een doek gestaan. Vandaag, 9 november heb ik het ontmanteld. Europa… wat een thema.
Ik heb de kunststof platen aan de kant gezet, die waren eigenlijk sowieso niet goed. Kunststof, we gebruiken het met ons alle al veel te veel.
Ik heb de mensen er af gehaald, en de rest gescheiden. Alle papier apart en de verbindingen apart. De verbinden waren helaas ook noodgedwongen van ductape en tie-wraps. Materialen die niet goed zijn voor ons milieu.
Wat mij tevens bij de volgende gedachten brengt. De mensen haal ik ervan af. Het waren er 222 en nu nog maar 190. Waar zijn die andere 32 gebleven? Wie bekommert zich over hen.
Nu tijdens de Corona is niemand die zich bezig houdt met Europa, of het grote geheel. Nee we maken ons druk over individuele levens. En dan straks,,, als het Coronavirus onder de duim zit, dan gaan we misschien geen eens kijken naar iets groters. Dan gaan we ons afvragen wat die miljoenen mondkapjes (alle uit China) doen in de zee, in ons milieu. Heeft er iemand nagedacht of die biologisch afbreekbaar gemaakt zouden kunnen worden? En of het opweegt tegen het uiteindelijke leed wat we ervan krijgen? Maken we wel de juiste keuze?
Hoe zit dat nu met Europa?, of eigenlijk de hele wereld. Daar hoor je toch niets van. Elk landje heeft eigen regels. Waar is de samenhang. Ik ben uiteindelijk blij dat mijn werk Europa vernietigd is. Niet langs de juiste weg, maar het is er niet meer. De 190 van de 222 mensen die er nog zijn, dat zijn misschien wel de sterkste. Die hebben de reis overwonnen en kunnen voor iets anders ingezet. Misschien een les voor onze samenleving, misschien niet. Mij zet het aan het denken..
Madeleine Corbey
www.madeleine-corbey.nl
